لیکن‏پلان و واکنش‏های لیکنوئیدی گروهی از ضایعات پوستی مخاطی هستند که شیوع آن در بیماران میانسال و در زنان بیشتر است. این دو گروه بیماری از لحاظ کلینیکی و هیستولوژیک قابل افتراق نیستند. علت لیکن‏پلان مشخص نیست ولی علل مختلفی برای ضایعات لیکنوئید مطرح شده است. در این تحقیق سعی شد از لحاظ اجزا کمپلمان سیستم ایمنی، معیاری برای تمایز این بیماری‏ها به دست آورده شود. 

  مواد و روش‏ها:

 این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی انجام شد. جمعیت مورد مطالعه، شامل بیماران مراجعه ‏کننده به کلینیک یکی از متخصصان بیماری‏های دهان، فک و صورت شهر اصفهان بودند. نمونه‏ ها شامل دو دسته 25 نفری از بیماران مبتلا به ضایعات لیکن‏پلان و واکنش‏های لیکنوئیدی بودند. این دو گروه بر اساس معیار‏های بالینی و هیستولوژیک ارائه شده توسط WHO تمایز داده شدند. برای اجرای پژوهش، از هر دو گروه بیمار، 5 سی سی سرم خون گرفته شد و میزان C3 و C4 آنان تعیین گردید. تحلیل داده‏ها با آزمون t-student و مجذور کای دو انجام شد. 

  یافته ‏ها:

 آزمون t مستقل نشان داد که میانگین C3 در دو گروه با هم اختلاف معنی‏داری نداشت (31/0P=). همچنین میانگین C4 در دو گروه با هم اختلاف معنی‏داری نداشت (31/0P=). به عبارت دیگر بین میزان C4 و C3 با نوع بیماری (لیکن‏پلان دهانی و واکنش‏های لیکنوئیدی) ارتباطی وجود نداشت.

 نتیجه گیری:

میزان C3 و C4 بیماران ملاک دقیقی برای تمایز این دو بیماری نیست. از این رو، لازم است از ملاک‏های تشخیصی دیگری استفاده گردد.